In de bergen op Tasmanie laat Daisy ons opnieuw in de steek, na een noodstopje verliest ze opeens bijna alle remkracht. Er zit niets anders op dan een flink stuk, op halve remkracht, door de bergen te rijden om haar in een stoffig mijnwerkersstadje door een monteur te laten bekijken. Het euvel is snel verholpen door het remsysteem te ontluchten en nieuwe remolie bij te vullen. Na slechts een oponthoud van een paar uurtjes rijden we weer verder richting de kust waar we de bosbranden zien die er al dagen woeden. Dikke rookwolken stijgen boven het dorre bos uit en veel wegen zijn gesloten. De weg die wij volgen naar Cradle mountain is open en na een paar dagen in het national park aldaar te hebben doorgebracht vervolgen wij onze reis naar wineglass bay, een prachtige baai inclusief hagelwit stand en het helderste water dat je je kunt voorstellen (maar goed we moeten het great barrier reef natuurlijk nog zien).

Op de vele avonden dat wij in Tasmanie kamperen scharen talloze dieren zich rondom onze tent. De tasmanian devils scharrelen door het afval en de opposums zijn nog brutaler en komen bijna op schoot zitten. De walibi's laten ook met enige regelmaat hun gezicht zien en ondanks dat we het wildlife niet mogen voeren is de verleiding (te) groot. Ik denk dat ze de aardbeien en het brood best goed te nassen vonden.

Na tien dagen Tasmanie besluiten we terug te varen naar het vaste land. Na een hobbelige nacht op zee komen we 's ochtends in Melbourne aan. Aangezien de koel problemen steeds verder escaleren besluiten we de auto maar weer eens door een monteur te laten bekijken. Na een uurtje wachten horen we het vernietigende oordeel...de cilinderkop is aan gort en moet of gelast of vervangen worden. De reparatie duurt al met al drie en een halve dag. Er zijn natuurlijk ergere plekken dan Melbourne om te stranden en na alle natuur en het basic kamperen is een bed en alle faciliteiten zoals een mac of een nachtsupermarkt ook wel weer eens lekker. Ook verwennen we onszelf visueel en gaan naar de film en het imaxtheater.

Drie dagen Melbourne is echter meer dan genoeg en we zijn blij als we op vrijdag dan eindelijk kunnen vertrekken richting de Great Ocean Road. In eerste instantie vinden wij één van 's werelds mooiste roadtrips (dat wordt tenminste alom beweerd) een beetje tegenvallen....na Tasmanie zijn we immers een beetje verwend geraakt. Halverwege maakt de natuur het toch nog goed en krijgen we het ene na het andere prachtige uitzicht voorgeschoteld.

We kijken nog maar eens goed naar de azuurblauwe zee en de hoge zandsteenkliffen want vanaf nu duurt het nog wel even eer we weer water zien. Een bezoek aan het ruige mijnstadje Cooper Pedy in de staat South Australia staat op de agenda. Om daar te komen moeten door de verzengende hitte en dus door de woestijn rijden...en wonder boven wonder vertoont de auto geen (kritieke)kuren! Morgen vertrekken we vanuit dit rare, 42 nationaliteiten tellende (op 2500 inwoners), hete, stoffige opaal mijnende stadje naar Ayers rock en gelukkig is het daar ook veertig graden dus koud zullen we het niet hebben!

Het leven en het reizen in OZ bevalt nog steeds prima en we zijn hier nog lang niet uitgekeken. Hopelijk gaat alles goed daar in Nederland en is het niet al te koud.

De groeten van twee clogwogs from down under!!

Reinder & Petra

11 februari 2006-02-11 We zijn nu in Alice Springs, Daisy heeft zich waardig gedragen in de dessert, nu waren wij het die faalden. Nadat wij de sunset van Uluru hadden bekeken moesten wij nog ff een uurtje in het donker door de dessert, vlak voor de eindbestemming reden we midden in een kudde koeien. Deze keer hadden we meer geluk met de wagen,en hielden de remmen het, dus hebben we niks geraakt. Daarna konden we lekker een biertje drinken in de enige kroeg in een omtrek van 100 kilometer. Uluru
en en de Olga's zijn nog mooier dan op de foto's, alleen is het niet in het beroemde "red center", maar in de "green center" dit omdat wij waarschijnlijk een van de weinige regenbuien hebben meegemaakt, en alles is nu dus mooi groen. Gelukkig is het nog wel 40 graden warm. Te warm voor de telefoon zelfs. Toen wij opaal aan het zoeken waren op een van de opaalvelden van Cooper Pedy is mijn telefoon ergens van binnen
gesmolten, want hij doet nu helemaal niks meer. Het heeft dus geen zin meer om te bellen of te sms'en !!!. we vertrekken nu vanuit Alice Springs richting Darwin, en kijken of we crocodile dundee kunnen vinden. Da's slecht 1600 kilometer. Eerst nog ff langs de flying docters. Dat is het weer ff voor nu.

Oh ja voor leuke plaatjes moet je deze link maar ff checken:
Busse galery
Groeten van Reinder en Petra