Er heerst hier ook niet zoveel Aids als in Haïti 2% geschat van de totale bevolking. Van mijn collega hoorde ik dat dat na Afrika één van de meest besmette landen is. Hij gaf aan dat het officiële percentage van Haïti totaal 4% is. Dit is dus niet mijn eerder genoemde percentage van 10% à 15%, dit is waarschijnlijk voor bepaalde gebieden. Dit soort kleine communicatieproblemen heb ik vaker, omdat mijn niet Europese collega's vaak wat minder goed Engels spreken en ik maar heel weinig Spaans of Frans.
De weg is ook nu weer niet heel slecht, veel asfalt, hier en daar een gat, soms even geen asfalt maar kiezels en soms een riviertje en dit is de snelweg. Het landschap is erg mooi, maar er is wel degelijk een kaalslag geleverd. Vlak bij de grens komen we langs een meer, het meer is alleen iets groter dan hoort, we rijden dus nogal wat gedeeltes door het water wel over de weg. Op een gegeven moment wordt de weg smaller en is er meer verkeer, waar dat vandaan komt is me een raadsel, er is maar één weg en onderweg kwamen we bijna geen verkeer tegen. Bij de grens moeten we even wat stempels halen, er zijn er bereidwillige mensen die je daar wel even mee willen helpen voor een paar dollars. Maar het stelt niets voor, gewoon een stempel, klaar. Vervolgens rijden we niemandsland binnen, dit duurt ongeveer 1½ kilometer, dan komt de grens van de DR in zicht, daar staat de auto van het Dominicaanse Rode Kruis al met wat ik dacht 2 collega's. De één laadt mijn spullen in de auto en de ander gaat me helpen met de papieren en de stempels. Ik betaal $ 20 voor mijn visum, later hoor ik dat dit maar $ 10 moet zijn, maar op dat moment had ik nog niets door. Bij de auto terug is alles geregeld en op dat moment vraagt de man mij "En ik?" Op dat moment merk ik pas dat dit geen collega was, maar iemand die bij de grens "helpt". Uiteindelijk heeft hij dus $ 15 opgestreken voor wat ik heel eenvoudig zelf had kunnen doen. Afijn ik help dit land er mee, vooral die ene persoon, en ben weer een lesje rijker.
Onderweg zie je al snel de verschillen met Haïti, de huizen zijn hier wel af gebouwd, er zijn hier verkeersborden, zelfs richtingborden, er is weinig tot geen vuil op straat, de huizen zijn zelfs gestuukt en geschilderd, het landschap is hetzelfde maar dan meer bomen. Gezellig keuvelend met de chauffeur, hij is erg aardig, maar spreekt alleen (Dominicaans) Spaans en bijna niets. Kortom het zijn 4 stille uren, met af en toe een wat info in het Spaans, waar ik de helft van kan volgen. Het landschap is mooi en daar verdiep ik me dan ook maar in en alles wat er langs de weg gebeurt, iedere 10 kilometer een militair checkpoint (geen VN), veel handel langs de weg, vooral bij de verkeersdrempels, omdat iedereen daar toch al moet afremmen, dode honden en een dood paard, half op de weg.
Na die 4 uur, vrijwel exact, bereiken we Santo Domingo, ook weer een miljoenenstad.
Het verblijf hier heeft meer weg van een vakantieland dan een ontwikkelingsland, op de foto's zie je vooral mooi opgeknapte Spaanse gebouwen die mooi verlicht zijn. Ik heb alle foto's 's avonds gemaakt, omdat ik niet met licht vrij ben. De zon komt om ongeveer 06:30 op en gaat is om ongeveer 18:00 weer onder.
Uit alles blijkt de grotere welvaart van de DR, alle gebouwen zien er typisch toeristisch uit, mooi opgeknapt en verlicht. Voor de "oude" zone is een speciale toeristenpolitie, om de veiligheid in deze zone te garanderen. De koloniale oude gebouwen zien er erg mooi uit, het hotel waarin ik slaap is ook zo'n gebouw, zoals je op de foto's kunt zien. Deze stad is absoluut een bezoekje waard, ook vanwege de sfeer. Verder zijn het vooral de stranden en de zee die toeristen lokken.

Vanavond ga ik weer naar huis en morgen kan ik Sinterklaasavond vieren in Nederland. Dit was dus voorlopig het laatste verslag. Begin volgend jaar ga ik waarschijnlijk naar Centraal Europa, waar we in Kyrgyzië, Tajikistan, Trukmenistan, Kazahkstan en Uzbekistan projecten hebben lopen. Misschien tot dan.

Groeten,
Siebren